كابوس الموت

مش عارفة اطلع نفسى من الحالة اللى انا فيها
الكلية كئيبة , كله لابس اسود, و كل واحد لازم يحكى احداث القصة اللى هو يعرفها, و كلنا مابقاش لينا نفس نقعد مع بعض, كل واحد يروح يحضر اللى وراه, و من سكات يقوم يروح...و انا عايزة انسى
ما انساهوش هو, بس انسى الوجع, انسى مفاحأة و سرعة موته

من و انا صغيرة ,و انا باترعب من فكرة الموت
كانت تجيلى كوابيس تصحينى من النوم, و اروح اتكور فى اقرب كرسى لباب اوضة ماما و بابا و احاول انام
عمرى ما عرفت ابقى زى امى, فى ان الحاجات اللى مالناش يد فيها, ما نشغلش نفسنا بيها, و نسلم بيها و ما نخافش

انا كنت فاكرة ان كل دى مخاوف عيلة, انا كبرت عنها خلاص...قد ايه انا كنت فاهمة غلط
موت محى خلى كل كوابيسى و انا صغيرة ترجع, كل حاجة انا باخاف منها, ترجع, و تضعفنى بقد ايه سهل انها تبقى جزأ حقيقى من واقع حياتى, مس بس كوابيس بنت صغيرة لسة عايشة جواية

لاول مرة الموسيقى مش بتخرجنى من السواد اللى انا فيه, و لا حبيبى, ولا اصحابى, و لا نفسى. او جايز انا اللى مش مدية فرصة لحد , مش عارفة...حتى لما بارجع كويسة حبة, حاجة صغيرة بتحصل, و كأنى فى لحظة اتمصت منى كل الاحاسيس الحلوة, و مش فاضل الا خوفى

فى دماغى وشه و هو بيضحك
وش اخوه التوأم و هو بيعيط


مافيش حاجة مضمونة
كان ممكن انا او غيرى تبقى مكانه
الاحتمالات كتير, مش قادرة حتى افكر فيها
كفاية كدة, انا تعبت